Voor haar opleiding maatschappelijk werk bij de UCLL voerde Faith Vanwinnendael een kwalitatief onderzoek naar het thema re-integratie na burn-out in de zorg. Op basis van drie diepte-interviews met ervaringsdeskundigen en een gesprek met een daarin gespecialiseerde psychologe, concludeert ze dat het hoog tijd is om onze zorgverleners op één te zetten en hen de rechten en plichten te geven die ze verdienen. Haar conclusie: zorg voor een re-integratietraject op maat van de zorgbehoevende.
1. Sensibilisering over (in)formele re-integratietrajecten
”Het eerste en het belangrijkste dat ik wil aankaarten naar de overheid en werkgevers van zorginstellingen is dat het re-integratietraject bekender moet worden gemaakt. Geen van de respondenten had weet van de procedures of wist af van het bestaan van een formeel of informeel re-integratietraject na een burn-out.”
2. Maatwerk en coördinatie
“De ganse zorgsector staat onder druk, dus ook de arbeidsgeneesheren. Ik wil daarom een lans breken voor de Nederlandse aanpak, waar men werkt met ‘re-integratiebureaus’. De getroffen medewerkers weten ginds beter waarvoor ze bij hen terecht kunnen. In België is dat veel minder het geval. Hulp zoeken is hier nog een erg individuele aangelegenheid. Alles in het re-integratietraject werkt bovendien heel versnipperd, waarbij de communicatie tussen de verschillende actoren vaak spaak loopt. Een externe organisatie of coach zou soelaas kunnen bieden: zo krijgt de arbeidsongeschikte werknemer één hulpverlener die hem of haar bijstaat doorheen het ganse traject. Maatwerk dus. De huidige Belgische aanpak -met z'n vele actoren en versnipperde ondersteuning- lijkt echter een omgekeerd effect te sorteren, waarbij een medewerker met een burn-out vaak nóg langer arbeidsongeschikt blijft. Dat creëert een domino-effect in de zorg en voedt een vicieuze cirkel van afwezigheden, ziektes en herval.”
3. Preventie
“Indien men wil dat vast personeel blijft werken en/of minder ziek valt, moet er meer ingezet worden op preventie: zowel preventie van burn-out zelf als preventie van herval. Daartoe kan men bijvoorbeeld workshops, lezingen of gemoedstoestand-sessies organiseren. Ook kan een mogelijk vak/OPO in de opleiding tot zorgkundige of verpleegkundige dit thema meer aan bod laten komen zodat zelfzorg van de zorg- of verpleegkundigen een meer prominente plaats krijgt. Mensen met een roeping voor de zorg zijn immers vaak erg empathisch en altruïstisch. In het zorg dragen voor anderen, durven ze zichzelf echter weleens te vergeten. Een prachtige kwaliteit, maar tegelijk een valkuil als daar niet voldoende aandacht naartoe gaat.“
Concrete tips en tools vind je op onze pagina 'Terug na landurige afwezigheid'
Het volledige onderzoek kan je hier downloaden
door Faith Vanwinnendael | studente Maatschappelijk Werk bij UCLL